Halucynogeny

Historia

Zastosowanie halucynogenów zapisywane od Azteków , którzy używali peyotlu (kaktus suszy pejotl ) Psilocybin (w postaci halucynogennych grzybów ) w obrzędach religijnych. Fernando Hernandez w 1577 r. Badał halucynogenne rośliny używane przez Azteków i zauważył wykorzystanie kaktusa peyotl, grzybów psilocybinovyh i nasion powoju . Indianie uważali omawiane halucynacje co do wyroczni zdolnej przewidzieć przyszłość, doradzającej i pomagającej szamanowi w uzdrawianiu chorych. To użycie halucynogenów jest obecnie obecne wśród Indian Ameryki Południowej.

W 1943 r. Chemik Albert Hoffman , który pracował dla Sandoz Laboratories (obecnie połączony z Novartis International AG ) przypadkowo odkrył LSD  ^{[1]  : 212}  . Podczas eksperymentu laboratoryjnego Hoffmann przypadkowo obudził marną ilość LSD na ramieniu. Te mikrogramy wystarczyły do ​​”poszerzenia świadomości” i zmiany postrzegania. Wyraźnie odczuł zmiany w percepcji i myśleniu, gdy wracał z pracy do domu na rowerze. Następnie odkrył możliwość zmiany stanu świadomości za pomocą mikroskopijnych dawek tej substancji (100 μg już znacznie zmienia percepcję). Następnie przeprowadził setki niezależnych eksperymentów z tym halucynogenem.

W 1944 roku założył amerykański Kościół Native w Stanach Zjednoczonych , które są przeprowadzane ceremonie i rytuały prawnie używając halucynogenny pejotla. Podstawowym dogmatem tego indyjskiego kościoła jest to, że Peyotle jest święte i używają go do celów religijnych jako środka komunikacji z Wielkim Duchem.

Do początków 1950 LSD próbował użyć lekarzy, psychiatrów (jak w leczeniu zaburzeń psychicznych , a także do modelowania eksperymentalny psychozy ), terapeuci (aby poprawić pamięć pacjentów oraz ułatwienia zaburzeń emocjonalnych  ^{[1]  : 212}  ), leczenie odwykowe (do leczenia alkoholizmu i inne zależności  ^{[1]  : 212}  ).

We wczesnych latach 60. przeprowadzono badania psilocybiny i LSD na ochotnikach  ^{[1]  : 213}  .

1965 – punkt zwrotny, Wysoka Władza USA zabrania stosowania LSD  ^{[1]  : 213}  , rzekomo z powodu niebezpieczeństwa dla zdrowia obywateli  ^{[1]  : 213}  , chociaż nie było dowodów naukowych na to niebezpieczeństwo!

W latach 1960-1970 w ZSRR pojawił się “astmatol” w postaci papierosów. Składał się z liści datury (6 h), liści dzwonnicy (2 h), liści bielonych (1 h) i azotanu sodu (1 h) oraz w postaci papierosów sprzedawanych do leczenia astmy oskrzelowej  ^{[2]  : 155}  . Ludzie szybko zorientowali się, że rośliny te zawierają antycholinergiczne halucynogeny. Zrobili wlew z astmolitu i wypili go, prowadząc się do delirium astmatolovlogo. Tak właśnie zabrano toksyczne substancje w Związku Radzieckim. Następnie odkryli, że fizostygmina jest antagonistą atropiny i może być łatwo usunięta z delirium astmatycznego.

Status prawny i zakazy

Halucynogeny są zakazane w większości krajów na świecie.

Na przykład krzew iboga (szer Tabernanthe iboga.), Od korzenia która 1901 wyizolowano alkaloid ibogainę ; gdy zaczyna zobaczyć zastosowanie „cienia” oraz obrazów kolorowych i jasnych obiektów  ^{[3]  : 17}  . W 1910 roku, alkaloid został zbanowany, jego badania przerwano  ^{[3]  : 17}  . Według narkologii Danilin AG ,  „Oczywiście, świadomości europejskiej w obliczu ustawodawców przestraszony halucynacje wywołane kory iboga. Ponadto tak przestraszony, że roślina nie dowiedzieć się jeszcze”.  ^{[3]  : 17}

Badania nad dimetylotryptaminą (DMT) i LSD zostały również zakazane w latach 60. XX wieku. Danilin AG wykonany z założenia, że  „kultura europejska i amerykańska ponownie,” przestraszony „z tych stanów świadomości ”  , co spowodowało substancji psychoaktywnych  ^{[3]  : 21}  .

Wiele halucynogenów jest bezpieczniejszych dla organizmu i rzadziej powoduje uzależnienia niż legalne substancje psychoaktywne, takie jak alkohol i nikotyna , z punktu widzenia medycyny z narkotyków nie różnią się. Niemniej jednak, halucynogeny, psychedeliki są zabronione, co jest dość nielogiczne. Zachodni uczeni uważają te ograniczenia jako naruszenie poznawczej wolności człowieka  ^{[4]  [5]}  .

Rodzaje halucynogenów

Przez Halucynogeny dysocjacyjne , psychedeliczny , delirianty  ^{wody [EN]  *}  lub leki przeciwcholinergiczne (antycholinergiczne HALUCYNOGENY).

Opcjonalnie:

• Amfetaminy mogą prowadzić do psychozy pobudzającej z halucynacjami.
• Не понятно, куда относить мухомор красный с его иботеновой кислотой, мусцимолом и мускарином. Тоже сильный галлюциноген, но с тяжёлыми соматическими побочными эффектами и высокой нейротоксичностью. Вот какое действие оказывает мускарин: галлюцинации, судороги, двигательное возбуждение, сухая и горячая кожа, гипертермия, тахикардия, сухость во рту и глотке, блестящие и широкие зрачки ^[6] . Используется шаманами Сибири в качестве энтеогена.

Диссоциативные вещества

Dysocjanty zapobiegają przechodzeniu sygnałów z jednej części mózgu do drugiej, co prowadzi do deprywacji sensorycznej i może wywoływać wizję halucynacyjną.

Substancje dysocjacyjne są antagoniści receptora NMDA ( ketamina , metoksetamina , dekstrometorfan , ibogainie , fencyklidyny ), agonistów dielektrykami-receptorów opioidowych ( salwinoryna a składnik aktywny predyktorami szałwia ).

Halucynogeny, powodujące majaczenie

Делирий в психиатрии — кратковременный экзогенный психоз, который характеризуется помрачением сознания, обильными галлюцинациями (со стороны всех органов чувств, чаще — зрительных), парейдолиями, иллюзиями, бредовыми идеями, двигательным возбуждением, психосенсорными расстройствами, чувством страха (редко — эйфории) ^{[7] :261} . Могут наблюдаться и дезориентировка во времени и пространстве, метаморфопсии, нарушение схемы тела.

Употребление любого рода делириантов ^{[en] *}  несёт мало пользы. И холинолитики: атропин и скополамин в высоких дозах производят галлюциногенный эффект. Например, дурман, содержащийся в нём атропинможет привести к делирию. Достаточно 15—25 семян дурмана, чтобы вызвать атропиновый делирий. При конкретно атропиновом делирии также присутствуют крайне неприятные соматические симптомы: тахикардия, затруднения дыхания и глотания, судороги, атаксия, дизартрия ^[8] . К тому же часта амнезия, трип употребившему атропин будет не вспомнить.

Димедроловый и циклодоловый делирии схожи, но при димедроловом делирии критическое отношение к галлюцинациям может утрачиваться и токсикоман может оказаться опасным для других людей ^{[7] :301} .

Астматоловый настой вызывает делирий тяжелее циклодолового, отличается глубоким помрачением сознания, дезориентировкой в окружающем и беспомощностью ^{[7] :79} . После окончания действия наблюдается амнезия (сохраняются лишь отрывочные смутные воспоминания о галлюцинациях) ^{[7] :79} .

Самые популярные холинолитики: тригексифенидил (циклодол), о злоупотреблении им смотрите статью злоупотребление циклодолом, дифенгидрамин (димедрол), помимо этого он ещё относится к группе антигистаминных препаратов, а о злоупотреблении им смотрите статью: злоупотребление димедролом. Ещё существуют:

• антагонист мускариновых ацетилхолиновых рецепторов атропин
• антагонист мускариновых ацетилхолиновых рецепторов гиосциамин
• неспецифический мускариновый антагонист: скополамин

Все они приводят не только к изменению восприятия, но и к крайне неприятным соматическим (телесным) симптомам и субъективно сильно нарушают сознание и психические функции. И стоит помнить, что антихолинергические галлюциногены при передозировке могут привести к угнетению дыхания, что, в свою очередь, приведёт к смерти.

В отличие от галлюциногенов других групп, из делириозного трипа не вынести полезного психоделического опыта, в большинстве случаев наблюдается амнезия на период интоксикации.

Психоделики

Психоделики, традиционно: агонисты серотониновых рецепторов (например, 5-HT _2A -рецепторов), триптамины и фенилэтиламины (семейства 2C, 25-NB).

Критерии «галлюциногенов»

Некоторые исследователи относят к галлюциногенам также психоделические вещества, воздействующие на серотониновые рецепторы 5-HT ₂ ^[9] , которые не вызывают галлюцинаций. Они основываются при этом на критериях «галлюциногенов», предложенных Л. Е. Холистером ^[10] :

• по отношению к другим эффектам преобладают изменения в мыслях, восприятии и настроении;
• отрицательное воздействие на интеллект и память должно быть минимальным;
• общим эффектом вещества не должны быть ступор, наркоз или чрезмерная стимуляция;
• воздействие на вегетативную нервную систему должно быть минимальным;
• аддиктивное пристрастие должно отсутствовать.

В таком понимании термин «галлюциноген» используется наравне с терминами «психотомиметик» или «психомиметик», «психодислептик» и «психоделик» ^[11] , например, для обозначения LSD ^[11] . «Психотомиметик» или «психомиметик» — устаревшее название, так как во времена его применения считалось, что эти вещества имитируют симптомы реальных психических расстройств (эта гипотеза была опровергнута). Название «галлюциногены» критикуется исследователями за то, что данная группа психоактивных веществ не только может вызывать расстройства восприятия — галлюцинации, но затрагивает и гораздо более тонкие и глубокие структуры психики ^{[3] :12} .

Doktor nauk medycznych, profesor Gavenko VL i współautorzy zidentyfikowali 4 główne grupy halucynogenów, wychodząc z mechanizmu działania:  ^{[2]  : 136}

• Serotonergiczny – LSD , psilocybina , meskalina ;
• Antycholinergiczne – atropina , skopolamina , zawarte w mandrake , bleach , belladonna , narkotyk ;
• Dysocjacyjne środki znieczulające – fencyklidyna , ketamina ;
• Metyloamfetaminy to MDMA , MDA .

Chociaż o amfetaminach metylowych nie jest jasne, dlaczego są one umieszczone w grupie halucynogenów? Po halucynacjach te same MDMA, MDEA, MDA, MBDB itp. Nie powodują dokładnie, chyba że w przypadku ciężkiego przedawkowania.

Zła podróż i inne komplikacje związane z dopuszczeniem

Наиболее типичным осложнением при приёме галлюциногенов является бэд трип (с англ. — скверное путешествие), которое может сопровождаться панической реакцией. В особо тяжёлых случаях может потребоваться фармакологическая терапия для облегчения состояния человека, принявшего галлюциноген ^{[1] :218} . Приступы паники, страх и возбуждения можно устранить бензодиазепиновыми транквилизаторами (например, феназепамом, диазепамом, лоразепамом) ^{[1] :218} .

Галлюциногены также способны вызвать длительное расстройство восприятия, включающее макропсию или микропсию, усиление цветовосприятия, геометрические галлюцинации и другие симптомы, которые не проходят после вывода галлюциногена из организма ^[12] .

Механизм действия галлюциногенов

Многие психоделики активны, так как являюятся аналогами серотонина и могут связываться с серотониновыми рецепторами мозга. ЛСД, например, агонист этих рецепторов: 5-HT _1A , 5-НТ _2А , 5-HT _2C , 5-HT _5A , 5-НТ ₅ , 5-НТ ₆ .

Dysocjanty dekstrometorfanu , fencyklidyny (PCP, “PiSiPi”) i ketaminy – antagonistów receptora N-metylo-D-asparaginianu (NMDA) . Podstawowe efekty fenzocyklidynowe wytwarzają poprzez aminokwasy pobudzające receptor, blokując receptor NMDA, który jest podtypem receptora glutaminianowego  ^{[1]  : 219}  . W receptorze NMDA występuje miejsce o wysokim powinowactwie do fencyklidyny, która jest kanałem receptora NMDA  ^{[1]  : 219}  . Fenzylidyna blokuje normalny ruch kationów i działa jako niekonkurencyjny antagonista receptora NMDA  ^{[1]  : 219} . Istnieje również hipoteza w środowisku naukowym o “lemoniadzie Olneya”, że dysocjariusze grupy agonistów NMDA powodują nieodwracalne uszkodzenie mózgu: neurotoksyczność antagonistów NMDA .

Deliranty takie jak atropina , aprofen (tarena), cyklodol , blokowe receptory m-cholinergiczne i n-cholinergiczne receptory neuronów mózgu. Atropina wiąże się z tymi receptorami, ponieważ jest podobna do acetylocholiny .

Dissociatives

Фенциклидин (PCP), например, далеко не самый лучший из диссоциативов. Помимо вызывания галлюцинаций создаёт массу неприятных ощущений. До 5 мг: онемение конечностей, нарушение зрения, атаксия, дизартрия, нистагм, застывший взгляд ^{[1] :220} . 5—10 мг: гиперрефлексия, тахикардия, гипертонус, гипертензия, потливость, лихорадка, гиперсаливация, рвота, мышечная ригидность ^{[1] :220} . Более 20 мг: ступор, судороги, кома и, в конце концов, летальный исход ^{[1] :220} . Inne osoby mogą odczuwać dodatkowe somatyczne niepożądane objawy.

Ketamina i metoksetamina są bezpieczniejsze.

Prowokowanie zaburzeń psychicznych

Według niektórych psychiatrów halucynogeny mogą wywoływać psychozy endogenne  ^[13]  . Jednak nadal nie ma wiarygodnych naukowych dowodów na to, że halucynogeny lub inne substancje narkotyczne / psychotropowe mogą powodować endogenne zaburzenia psychiczne (takie jak schizofrenia lub choroba afektywna dwubiegunowa ).

Zaburzenia psychiczne i behawioralne

Zaburzenia psychiczne i behawioralne w wyniku zastosowania halucynogenów w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób 10-go rewizji ( ICD-10 ) oznaczone są kodem F 16 .

Zobacz także

• Lista roślin halucynogennych
• Halucynogenne grzyby
• Antagoniści receptora NMDA
• Przedłużone zaburzenie percepcji spowodowane przez halucynogeny
• Psychonautyka
• Wolność poznawcza

Notatki