Negocjacje w sytuacji wzięcia zakładników

Opracowanie metody negocjacji w sprawie zakładników w Stanach Zjednoczonych

W latach sześćdziesiątych liczba napadów z bronią, porwań samolotów i konfiskat zakładników wzrosła w Stanach Zjednoczonych. W odpowiedzi na amerykańskich organów ścigania stały się coraz częstsze przestępstwo w celu opracowania nowych rodzajów broni i założyć specjalny zespół – SWAT – zmusić do rozwiązywania tego typu przestępstwa. Po raz pierwszy rozwiązać sytuację z zakładnikami sił zbrojnych zostały wykorzystane w 1967 roku w Los Angeles , a do roku 1973 to sposób radzenia sobie z terrorystów i zakładników chętnych są podstawowe. Chociaż takie podejście doprowadziło do wielu strat w ludziach, ale było postrzegane jako nieodzowna konieczność.

We wczesnych latach siedemdziesiątych wzrosły incydenty dotyczące wzięcia zakładników i porwań samolotów związanych z polityczną motywacją przestępców. Tak więc w ciągu trzech dni (6-9 września 1970 r.) Odnotowano 5 przypadków porwania samolotu. W 1971 roku 39 zakładników zginęło w wyniku rebelii więziennej w “Attyce” . W 1972 r. 22 osoby zginęły w wyniku ataku terrorystycznego na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium . W innym przypadku uprowadzenie samolotu na lotnisku w Jacksonville(4 października 1971 r.) Decyzja FBI o przymusowej interwencji doprowadziła do śmierci dwóch zakładników i porywacza. W rezultacie odbyły się procesy, podczas których powstała lista najważniejszych orzeczeń sądowych Stanów Zjednoczonych. Trybunał stwierdził, że są bardziej odpowiednie alternatywne sposoby ochrony zakładników, i stwierdzono, że FBI mylił i „oczekiwania taktyki”, które doprowadziły do ​​dwóch zakładników udało się bezpiecznie opuścić porwanego samolotu, jest lepsze niż stosowanie broni, która zabiła trzy osoby. Utrata życia wynikające z tych transakcji dał powody do obaw społeczeństwa, pilotów, czując się odpowiedzialny za życie pasażerów zaczął wywierać presję na zaprzestaniu działań wojennych w czasie neutralizacji samolotu.

Obawy o dalsze wykorzystywanie sił zbrojnych jako jedynego podejścia podał Simon Eisendorfer, komisarz policji w Nowym Jorku. W 1971 roku, porucznik Frank Bolz i Harvey Schlossberg – psycholog policyjny i zaapelował do New York City Police Department (NYPD) wniosku zamiast rozwiązania wojskowego do negocjowania z przestępcami.

W rok po ataku terrorystycznego w Monachium Olimpiady NYPD oferowany nowy test opracowany przez zasady negocjacji w sprawie jednego z incydentów, które miały miejsce 19 stycznia 1973 roku podczas incydentu, policjant zginął, a czterech cywilów zostało przechwycone przez muzułmanów, starając się powstrzymać napad. Bolz i Schlossberg stosować nowe metody, aby rozwiązać sytuację bez dalszej utraty życia i nowego kierunku rozmów był wspierany przez NYPD.  ^[2]

Opracowanie metody negocjacji w sytuacji wzięcia zakładników w Rosji

Pod koniec XX wieku kwestia sposobów rozwiązania problemu zakładników została ostro podnoszona w Rosji. W latach 1997-2003 ATS zarejestrowało 956 przypadków wzięcia zakładników, a łączna liczba zakładników wynosiła 2064 osoby.  ^[3]  Takie zbrodnie o charakterze terrorystycznym miały swoje osobliwości:

• istnienie bliskiego związku między celami przestępczymi a celami politycznymi;
• surowe okrucieństwo wobec zakładników.

Oczywistych przykładów takiej sytuacji jest: atak terrorystyczny w Budennovsk (1995), atak terrorystyczny na Dubrowce (2002) i ataku terrorystycznego w Biesłanie (2004)  ^[3]  .

Negocjacje z terrorystami były prowadzone nieprofesjonalnie przez osoby, które nie były specjalnie do tego przygotowane – posłów, lekarzy, urzędników, dziennikarzy itp. Incydenty te skłoniły do ​​rozważenia możliwości i konieczności negocjacji w sytuacji wzięcia zakładników. W konsekwencji przyjęto ustawę federalną z dnia 6 marca 2006 r. “O przeciwdziałaniu terroryzmowi” nr 35-FZ, artykuł 16, który brzmi  ^[4]  :

Artykuł 16. Negocjacje podczas operacji antyterrorystycznej:

1. W celu ochrony życia i zdrowia ludzi możliwe jest prowadzenie negocjacji przez osoby specjalnie upoważnione przez szefa operacji antyterrorystycznej.
2. Podczas negocjacji z terrorystami nie należy brać pod uwagę ich politycznych żądań.

Krótki opis

W strukturze negocjacji z napadami można wyróżnić następujące elementy:

• szczególna sytuacja przestępcza wymagająca takich negocjacji. (Bez nich nie można osiągnąć celów);
• dialog między stronami – tematy negocjacji – w celu osiągnięcia rezultatu;
• rozwiązanie różnych problemów dotyczących przestępczości i związanych z nią kwestii poprzez osiągnięcie porozumienia;
• spełnienie zobowiązań  ^[5]

Cele postawione przed negocjatorem  ^[6]  :

1. Zachowanie życia i zdrowia zakładników;
2. Skazanie przestępcy za powstrzymanie nielegalnych działań;
3. Otrzymywanie dodatkowych informacji o tożsamości przestępców i zakładników;
4. Zapewnienie wymagań przestępców Redukcja i rozszerzenie ich przeciw-warunków uwolnienia zakładników;
5. Udostępnianie innych struktur z tymczasowymi zasobami

Zadaniem negocjacje w sytuacjach kryzysowych  : stosowanie słownych strategii zyskać na czasie i ingerować w to, co dzieje się tak, że emocje przestępcy może zostać zmniejszona, a możliwość racjonalnego myślenia wzrosła.  ^[2]

Przedmiotem  rozmów mogą być: strony konfliktu, część społeczeństwa, rządy, przedstawicieli różnych grup (np mediów, przyjaciół i krewnych przestępców).

Jednym z głównych punktów organizacji negocjacji z terrorystami jest dobór i przygotowanie negocjatorów. Wybór powinien opierać się na zasadzie dobrowolności, z uwzględnieniem cech osobowych kandydatów, umiejętność działania w sytuacjach stresowych, elastyczność, samokontrola, stabilność emocjonalna, dostępności niezbędnych zdolności intelektualnych i tak dalej. N .. Potencjalne negocjatorzy muszą posiadać niezbędną wiedzę z zakresu psychologii i pedagogiki, a również przechodzą specjalne szkolenie w zakresie ekstremalnych negocjacji.  ^[5]

Cechy negocjacji w sytuacjach wzięcia zakładników

Illarionov VP wyróżnia następujące cechy negocjacji w sytuacji wzięcia zakładników:

• Przymusowy charakter negocjacji. W negocjacjach z terrorystami strony biorą udział w potrzebie i nie szukają kompromisowego rozwiązania, jak to często bywa w przypadku innych rodzajów negocjacji.
• Niespodziewane działania przestępców
• Stosowanie technik manipulacyjnych po przeciwnej stronie. Przestępcy wysuwali żądania dotyczące warunków prowadzenia negocjacji, na przykład personifikacji negocjatora.
• Zaangażowanie stron trzecich w rozwiązanie problemu. (Dodatkowi mediatorzy, przedstawiciele organów samorządowych itp.)
• Przeciwstawne wprost interesy
• Potrzeba stałej kombinacji negocjacji “pozycyjnych” i “merytorycznych”. Analiza udanych negocjacji z przestępcami pokazuje, że negocjatorzy w trakcie skrajnych negocjacji, w zależności od konkretnej sytuacji, powinni połączyć możliwości oferowane przez obie te odmiany, dzięki czemu taktyka działań organów ścigania jest bardziej elastyczna.  ^[5]

Etapy negocjacji

Proces negocjacji w warunkach wzięcia zakładników składa się z kilku etapów, z których każdy rozwiązuje określone zadania.

Łącznie występują 4 etapy  ^[5]  :

1. Pierwszy etap:  podsumowanie wstępnych informacji o sytuacji kryzysowej, która wymaga negocjacji, podjęcia decyzji o potrzebie ich przeprowadzenia, identyfikacji negocjatorów, zebrania dodatkowych danych na temat powstałego konfliktu, opracowania taktyk do negocjacji, nawiązania kontaktu z przestępcami, osiągnięcia stabilnej sytuacji.
2. Drugi etap  (“zajęcie pozycji”); organizacja angażowania się w rozwiązywanie problemu sił i środków zapewniających bezpieczeństwo publiczne, poprzez wpływ psychologiczny i pedagogiczny, ma na celu nakłanianie przestępców do porzucenia bezprawnego zachowania. Możliwość rozwiązania konfliktu siłą,
3. Trzeci etap:  promocja warunków i dyskusja o ich akceptowalności, poszukiwanie możliwości kompromisu, negocjacje, walka psychologiczna, aktywny dialog na temat rozwoju wzajemnie akceptowalnych rozwiązań
4. Czwarty etap:  osiągnięcie pełnej lub częściowej zgody, określenie sposobów jej wdrożenia, analiza wykonanej pracy.

Na każdym etapie negocjacji istnieje możliwość zmniejszenia liczby zakładników, zwłaszcza kobiet, dzieci, chorych i osób starszych, wykorzystując każdą okazję do poruszenia tej kwestii, którą negocjator musi stale pamiętać. Każdy wyzwolony zakładnik to sukces osiągnięty w procesie negocjacji.

Kryteria sukcesu negocjacji

Negocjacje w sytuacji wzięcia zakładników oceniane są pozytywnie  ^[7],  jeżeli:

• kategoryczny, ostry i niewzruszony charakter przedstawionych żądań;
• zmniejsza liczbę zagrożeń, agresywne działania po stronie przestępców;
• pozytywna kolorystyka dialogu między stronami jest zintensyfikowana;
• Od początku negocjacji nie było przemocy ani morderstwa żadnego z negocjatorów, zakładników, funkcjonariuszy policji.
• uwolnienie zakładników;
• Przestępca odmawia realizacji pierwotnych intencji i podporządkowuje się;

Często ustępstwa, do których idzie negocjator, są wyjaśniane przez pragnienie osiągnięcia tych pozycji.

Notatki