Skala Shulgina (lub “Skala poziomu intensywności”) jest prostą skalą zaprojektowaną do wyrażania subiektywnej oceny wpływu substancji psychoaktywnych przyjmowanych w określonej dawce i w określonym czasie. System został opracowany do celów badawczych przez amerykańskiego biochemika Alexandra Shulgina, aw 1986 r. Pojawił się w czasopiśmie Methods and Findings in Experimental and Clinical Pharmacology we współautorstwie z Anną Shulginą i Peytonem Jacobem. Później został opisany w książce Shilgin PiHKAL: A Chemical Love Story .
PiHKAL : opis skali Shulgina
- (-) lub Minus. Nie ma efektu, który można by przypisać do danego leku. Ten stan jest również nazywany “punktem odniesienia”, to jest mój zwykły stan. Jeśli działanie leku ocenia się na minus, oznacza to, że mój umysł i moje ciało są w dokładnie tym samym stanie, co przed zażyciem leku.
- (±) lub Plus-minus. Oznacza to, że czuję się jakbym wydostał się z normalnego stanu, ale nadal nie mogę być absolutnie pewny, że jest to spowodowane wpływem leku. Może być wiele fałszywych znaków, a często moja reakcja, którą podjąłem, by przejawić działanie narkotyku, jest tylko wytworem mojej wyobraźni.
- (+) lub Plus jeden. Oddziaływanie staje się rzeczywiste i mogę śledzić jego czas trwania, ale nadal nie mogę ocenić natury eksperymentu. W zależności od leku wśród wczesnych objawów narażenia mogą wystąpić mdłości, a nawet ciężkie wymioty (choć zdarza się to bardzo rzadko). Niektóre inne formy ekspozycji mogą być również znane na swój temat, na przykład zawroty głowy, silne ziewanie, niepokój lub pragnienie pozostania nieruchomym, ale przynoszą mniejszy niepokój. Te początkowe objawy fizyczne, jeśli zazwyczaj twierdzą, że się pojawiają, zwykle znikają podczas pierwszej godziny eksperymentu, ale muszą być uważane za prawdziwe, a nie urojone. Mogą wystąpić zmiany w planie mentalnym, ale nie można ich nazwać charakterystycznymi dla tego etapu. Fałszywe znaki są tu rzadkością.
- (++) lub Plus dwa. Wpływ leku jest odczuwalny bezbłędnie i można prześledzić nie tylko proces tego wpływu, ale także jego charakter. Właśnie na tym poziomie podejmowane są pierwsze próby klasyfikacji, aw moich zapisach można przeczytać coś takiego: “Mimo łatwego znieczulenia występuje znaczny wzrost efektu wizualnego i wzrost wrażliwości dotykowej”. (Oznacza to, że chociaż czubki moich palców mogą być słabsze niż zwykle, aby reagować na ciepło, zimno lub ból, mój zmysł dotyku zdecydowanie wzrasta.) Na plus dwa siedziałbym za kierownicą tylko wtedy, gdy chodzi o życie i śmierć. Wciąż mogę z łatwością rozmawiać przez telefon i w pełni śledzić rozmowę, ale wolałabym, żeby nie spotkała mnie taka potrzeba. Moje zdolności poznawcze wciąż nie są pod wpływem tego leku,
- (+++) lub Plus trzy. Ten wskaźnik odzwierciedla maksymalną intensywność ekspozycji na lek. Tutaj realizowany jest pełny potencjał leku. Na tym etapie można w pełni ocenić jego charakter (biorąc pod uwagę, że amnezja nie stanie się jednym z jej objawów), a także możliwe jest określenie czasu działania leku. Innymi słowy, mogę powiedzieć, kiedy odczuwam alarm pod koniec przejścia, jak długo trwa plateau, czyli wpływ leku na pełną aktywność i jak szybko lub płynnie następuje powrót do normy. Zdaję sobie sprawę z natury skutków działania leku na moje ciało i umysł. Odpowiedź na telefon nie jest już kwestią sporną tylko dlatego, że zajęłoby mi to zbyt dużo wysiłku, aby utrzymać normalny głos i zwykły przebieg rozmowy.
- (++++) lub plus cztery. Jest to odrębny i bardzo konkretny poziom, który wyróżnia się. Cztery plusy w ogóle nie oznaczają, że stan ten przekracza trzy lub jest do niego porównywalny. Jest to stan spokojny i magiczny, w dużej mierze niezależny od samego leku, jeśli w ogóle jest wywołany efektem narkotycznym. Można go nazwać “doświadczeniem szczytowym”, używając terminologii psychiatry Eiba Maslow. Taki stan nie powstaje do woli, po prostu powtarzając eksperyment. Plus cztery to rodzaj mistycznego, a nawet religijnego doświadczenia, którego nie można zapomnieć. Najczęściej powoduje poważne zmiany w życiu osoby, która miała na tyle szczęścia, aby przetrwać ten stan.
– Alexander Shulgin, PiHKAL , str. 963-965
Wykorzystanie
Ocena Shulgina zazwyczaj składa się z czterech części: zastosowanej substancji, dawki, znaczącej narracji i oceny na samej skali. Substancja musi być wyraźnie zidentyfikowana, najlepiej przy użyciu nomenklatury związków chemicznych; Nazwy “uliczne” są niedozwolone. Ilość substancji musi być dokładnie określona, ponieważ efekty różnią się w zależności od dawki. Ocena jest porównawczą oceną intensywności doświadczenia, to znaczy siły manifestacji efektów audialnych, wzrokowych, emocjonalnych, umysłowych, fizycznych i innych sensorycznych. Narracja może zawierać różne szacunki Shulgina oznaczające czas osiągnięcia określonych poziomów, na przykład:
(22 mg) Powolny start. Osiągnięcie poziomu +++ zajęło 4 godziny. Na naszych oczach – bardzo żywe fantastyczne obrazy, ale granica między “rzeczywistością” a fikcją wciąż nie jest całkowicie wymazana. Niektóre żółto-szare wzory a-la psilocybiny. W czwartą godzinę pojawiła się ostra biegunka, inne problemy fizyczne są nieobecne. Całkiem słodkie. Dobry materiał na nieskończoną liczbę możliwych eksperymentów w przyszłości. Możesz odkrywać siebie przez długi czas. Następnym razem lepiej wypróbować 20 mg.- PiHKAL , strona 560, o substancji 2C-T-2