Syndrom oszusta

Tło

Po raz pierwszy termin „syndrom oszusta” ukazał się w 1978 roku w artykule Pauline Clancy ( inż.  Paulina R. Clance ) i Suzanne IME ( ang.  Suzanne A. Imes ) , zgodnie z obserwacjami, że wiele udanych kobiety byli skłonni uwierzyć, że nie są inteligentne, a inni je przeceniają  ^[2]  .

Zespół oszusta nie jest uważany za zaburzenie psychiczne i nie jest zawarty w ICD-10 i DSM-IV , ale był to temat badań wielu psychologów. Stwierdzono, że pomimo faktu, że niektórzy ludzie są bardziej podatni na syndrom oszusta, nie jest on także cechą charakteru, chociaż przez długi czas był uważany za wrodzoną cechę. Od 2000 r. Badano go jako reakcję na pewne sytuacje i czynniki drażniące  ^[3]  .

Obraz kliniczny

Uczucia w syndromie oszusta można podzielić na trzy kategorie  ^[4]  :

• Czując się jak pretendent, gdy osoba wierzy, że nie zasługuje na osiągnięty sukces lub pozycję zawodową, wierząc, że inni błędnie myślą inaczej. Z reguły takie myśli idą w parze z obawami, że zostaną ujawnione, na przykład, że koledzy zrozumieją, jak bardzo osoba dotknięta tym syndromem jest niekompetentna w swojej dziedzinie zawodowej. Strach przed ekspozycją znacznie zwiększa lęk przed porażką, a także strach przed sukcesem, ponieważ zakłada się, że sukces jest wielką odpowiedzialnością.
• Wyjaśnianie sukcesów przy odrobinie szczęścia lub innych zewnętrznych przyczynach, ale nie przy pracy ani umiejętnościach. Wraz z tym człowiekiem obawia się, że następnym razem nie będzie miał szczęścia.
• Deprecjacja ich sukcesów, gdy osoba wierzy, że wykonana praca była zbyt łatwa i nie zasługuje na wiele uwagi.

Według niektórych badaczy dwa modele rodziny częściej prowadzą do zespołu oszusta  ^[4] . W pierwszym przypadku rodzice inaczej oceniają swoje dzieci, wieszając na nich etykiety. Mogą na przykład uważać jedno dziecko za bardziej inteligentne od drugiego i nie zmieniać swoich poglądów na temat dzieci, niezależnie od tego, co zrobią później. Ostatecznie może to prowadzić do tego, że dziecko, które uważano za mniej inteligentne, nie poczuje się sprytnie, nawet jeśli uzyska wyższe oceny lub odniesie więcej znaczących sukcesów niż “inteligentne” dziecko. W drugim przypadku rodzice idealizują swoje dziecko. Później, gdy dziecko dorasta i ma trudności, zaczyna wątpić w poprawność swoich rodziców, a także ukrywa, że ​​jest mu to trudne, ponieważ nie chce niszczyć wyidealizowanej reprezentacji rodziców o sobie samym. W rezultacie prowadzi to do tego, że osoba uważa się za mierną  ^[1]  .

Zespół oszusta nie jest absolutną diagnozą, niektórzy ludzie mogą odczuwać coś podobnego w niektórych sytuacjach, a nie odczuwać w innych  ^[4]  .

Dystrybucja

Według badań psychologicznych przeprowadzonych w latach osiemdziesiątych, dwóch na pięciu odnoszących sukcesy ludzi uważa się za oszustów, według innych badań, 70% ludzi od czasu do czasu czuje się oszustami  ^[2]  .

Według doniesień, wśród ludzi, którzy przeżywają syndrom oszusta: pisarz Chuck Lorre  ^[5]  , pisarz Neil Gaiman  ^[6]  , komik Tommy Cooper  ^{[pl]  [7]}  , bizneswoman Sheryl Sandberg , Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych Sprawiedliwości Sonia Sotomayor  ^[8]  , oraz aktorka Emma Watson  ^[9]  .

Nawet Albert Einstein cierpiał z powodu syndromu oszusta pod koniec życia. Na miesiąc przed śmiercią wyznał swojemu przyjacielowi: “Wyrazisty szacunek otaczający przyczynę mego życia sprawia, że ​​czuję się okropny. Bezwiednie czuję się oszustem ”  ^[10]  .

Dane demograficzne

Początkowo sądzono, że zespół oszustw jest bardziej powszechny wśród kobiet  ^[4]  , ale ostatnie badania wykazały, że jest on charakterystyczny zarówno dla odnoszących sukcesy mężczyzn, jak i odnoszących sukcesy kobiet  ^{[11]  [12]} . Inne grupy demograficzne podatne na syndrom to Afroamerykanie , utalentowane dzieci i LGBT  ^[13]  . Będąc narażeni na pozytywną dyskryminację , ludzie należący do widocznych mniejszości mają tendencję do wątpienia w ich umiejętności, uważają, że zostali zatrudnieni do pracy nie ze względu na swoje umiejętności  ^{[14]  [15].} . Syndrom oszusta dotyka często studentów, którzy otrzymują kształcenie podyplomowe, oraz naukowców, którzy rozpoczynają swoją karierę jako nauczyciele na stałe  ^[16]  .

Leczenie

Psychoterapia poznawczo-behawioralna bada proces myślenia, aby zrozumieć, dlaczego osoba narażona na syndrom jest tak wychwalana przez sukces. Aby pozbyć się syndromu oszusta, musisz przezwyciężyć pewne uprzedzenia, na przykład przestać myśleć, że zwykły błąd mówi o umiejętnościach danej osoby. Celem leczenia jest nauczenie osoby rozpoznawania negatywnych i destrukcyjnych myśli i unikanie ich. Teoretycznie, gdy dana osoba uczy się rozpoznawać takie myśli, będzie w stanie porównać myśli z rzeczywistością i zidentyfikować niedociągnięcia w toku jego myślenia  ^{[  źródło nie jest określone 1271 dni  ]}  .

Inne podejście  ^[en]  przeprowadza się, opierając się na założeniu istnienia nieświadomości , zlokalizowanym w płatku limbicznym , centrum emocjonalnym i prawej półkuli mózgu. Uważa się, że nie podlega rozmowom terapeutycznym i racjonalnemu myśleniu. Uzdrowienie, zdaniem zwolenników tej terapii, pojawia się tylko wtedy, gdy zmienia się wewnętrzny mechanizm rozumienia  ^[17]  , wtedy znikną wymagania “nie do złapania” i “lęk przed ujawnieniem”. Podobnie koncepcja”zakwaterowania” Jeana Piageta w procesie rozwoju poznawczego  ^[18]  .

Pisemna terapia  ^[en]  pozwala organizować myśli w zespole podatnym. Jeśli zobaczy własne osiągnięcia (zamiast analizy wewnętrznej), będzie mógł porównać je z rzeczywistością, a tekst będzie stanowił przypomnienie. To ćwiczenie powinno pomóc pozbyć się poczucia niekompetencji  ^{[19]  [1]}  .

Zobacz także

• Efekt Dunning – Kruger

Notatki

↑ Pokaż kompakt